Krokodilwachter

De belangrijkste vogel in mijn leven is Bernie McInflush, een krokodilwachter. Helaas heb ik hem nooit kunnen bedanken voor zijn goedheid. Maar ik begon dan ook pas na zijn dood te begrijpen dat Bernie een goede vogel was. Tijdens zijn leven vond ik hem maar een eikel. Continu maakte hij rotopmerkingen. Stompen onder de gordel. Daar ging hij net zo lang mee door tot mijn navel begon te bloeden. Geel bloed. Al was het waarschijnlijk urine, maar op dat moment voelde het als bloeden. Maar Bernie bedoelde het allemaal niet zo rottig. Integendeel. Ik, een mens, was gewoon te slecht om de goede bedoeling van de opmerkingen te snappen.
Een voorbeeld. ‘Edwin, je lijkt op een gans.’ Dat was genoeg om mij in tranen te brengen. Ik wist ook wel dat ik op een gans leek, dus waarom deed Bernie zo naar? Hij wreef het er nog even in met een geeltje. Na elke belediging een geeltje. Ook na de gans-belediging. ‘Schaam je je? Ben je trots? Ombouwen of ganzenkleren? Kiezen of delen.’ Maar eigenlijk was dit geeltje een tip, zoals alle geeltjes die hij achterliet. Ze vormden me uiteindelijk tot de mens die ik vandaag ben. Elke dag gaf hij me een beetje gif, om me met een gouden tip beter te maken. Beter dan ik eigenlijk was. ‘Ik ruik poep?’, ‘Zie ik daar acmé?’ en ‘Agra haezii dipa ngong bap jauy’. Het zijn slechts willekeurige voorbeelden van beledigingen die later lessen bleken te zijn.
Hij maakte mij beter, maar de lessen hadden voor Bernie een keerzijde. Na de eerste belediging werd hij ziek en iedere dag dat hij mij beledigde werd hij zwakker. Zelfs God snapte hem niet. Die bestrafte de goedheid van die kleine vogel.
Op zijn sterfbed sloeg Bernie zijn tere krokodilwachterskladden om mijn schouders, drukte mij met zijn laatste krachten naar zich toe, en fluisterde me, in voor een vogel verrassend goed Engels, met zijn laatste adem in: ‘Take… my… k-k-keys. In my coat. No, the green coat. No the green coat with the purple stripes. No, no. The green coat with the purple stripes and the smell of coffee liquor. Yes, indeed, the one with the bubbles on the back. So long, Peanutshark…’