Luister eens naar Le Quattro Stagioni, als je zo graag verstand van muziek hebt

Jeugd zet zich altijd af tegen de muzieksmaak van zijn ouders. Zo van: ik ben dan wel dertig jaar jonger, ik weet wel meer van muziek, want ik luister Bon Iver. Dat laatste is heel positief, maar het is een vergissing dat als je de crème de la crème van de hedendaagse popmuziek kent, je ook verstand hebt van muziek. Daarvoor dien je de basis te kennen. De voorgeschiedenis. Je kunt ook niet voor het eerst in je leven de krant openslaan, lezen over, ik verzin maar wat, nieuwe gevechten in Oost-Congo en direct begrijpen dat het gelazer ooit allemaal begon in buurland Rwanda. Zo is het ook met muziek. Je kunt niet zeggen waar een band als Interpol zijn jam vandaan haalt als je je alleen richt op muziek van vandaag de dag. Wil je iets kunnen zeggen over muziek, dan betekent dat niet alleen dat je terug moet naar Neutral Milk Hotel en Sigur Rós in de nineties, Joy Division en Pixies in de eighties, Zappa en Dylan in de Seventies, Hendrix en The Beatles in de sixties en Little Richard en Chuck Berry in de fifties. Dat is ook belangrijk, maar je moet nog verder terug in de tijd wil je de basis van het melodiëren vatten. En daar slaan ook veel van onze ouders de plank mis. ‘Ah joh, de basis van de hele muziek ligt in jaren ’60’, zal de gemiddelde 50+-er zeggen. Jeugd die graag verstand heeft van muziek: luister eens naar Le Quattro Stagioni van Vivaldi, De Notenkraker van Tsjaikovski en symfonieën 40 en 41 van Mozart. Ken de basis en voeg er daarna jouw kennis van de hedendaagse muziek aan toe. Dan kun je eindelijk wat meer zeggen over muziek dan je vader van 54.