Stilte

Buiten kan het niet stiller. Niet hier. Normaal staat er toch wel een beetje wind of juist heel veel, nu niet eens een vlaagje. Het enige dat bomen doet bewegen is zwaartekracht. En normaal is het ene vliegtuig nog niet weg, of je hoort het volgende alweer aankomen.

Even denk ik dat het echt helemaal stil is, maar juist op het moment dat ik erover nadenk begin ik dingen te horen. Het gehijg en gekuch van mijn snuffende en snuivende vorige week twaalf geworden hond, rinkelende kettingen aan de overkant van de sloot en ook uit de schoorsteen van mijn buurman lijkt geluid te komen. Blijkbaar staat zijn kachel aan, ook al is het midden juni. Daar heeft mijn buurman lak aan. Zo is hij.

Stiltes moet je niet overdenken, want dan zijn het geen stiltes meer. Je moet ze koesteren en ervan genieten zolang het kan. Ik voel me rustig worden terwijl ik erdoorheen loop, door die stilte die voelt als een lauwe deken. Vaak neem ik muziek mee naar buiten, maar nu even niet. Ik ben blij met die keuze terwijl ik over straat loop. Ik maak een kort praatje met een oude man die ook zijn hond uitlaat. Als hij doorloopt glimlach ik. Nee, dat is geen gelul. Ik glimlach en het gaat volledig automatisch. Geniet ik op zo’n moment van het leven? Ik weet het niet. Misschien geniet ik juist wel van helemaal niks. Van de stilte en het denken aan helemaal niets behalve de stilte. Hoe dan ook geniet ik. Dat is een feit.

Het is een gevoel dat ik mijn hele leven wel zou willen voelen. Altijd maar op jacht naar onzichtbare dromen. Onrustig op iets jagen waarvan ik helemaal niet weet wat het is. Het zou zomaar kunnen dat ik op helemaal niets jaag. Erkenning? Ja, dat hou ik mezelf altijd voor. Erkenning is wat ik wil. Ik wil geliefd zijn. Geliefd door zoveel mogelijk mensen, en door één iemand net even meer.

Er is één probleem: de jacht gaat niet samen met stilte. Zo nu en dan moet een knal de stilte doorbreken, anders is de jacht voor niets. De stilte moet leiden tot iets. Tenminste, dat hou ik mezelf altijd voor, terwijl het eigenlijk misschien wel andersom is.

Nepbillen

Een vriendin van mij heeft een donkerblauwe broek met nepbillen gekocht. Schoudervulling voor de reet, ik wist niet dat het bestond. Voor mij is het een teken om voortaan alles te wantrouwen. Als je al niet eens meer naar een vrouwenkont kan kijken zonder je af te vragen of het wel haar eigen billen zijn, is voor mij de lol er af. Wat moet ik nu nog geloven? Wat is nog echt? Vrouwen dragen make-up die de oneffenheden in hun gezicht verbergt, bh’s die hun borsten groter maken en nu dus ook broeken waarmee ze hun kont sappiger doen lijken. Het probleem is dat ik niet alleen de vrouwen die dat doen niet meer kan vertrouwen, maar ook de vrouwen die het niet doen.

De gemiste kladden van de frontman van Modern Talking

In de jaren zestig was Sjaak dermate geobsedeerd geraakt door muziek, dat hij sindsdien vogels in het Engels met een Griekse Y schrijft. In het daaropvolgende decennium maakte hij minstens jaarlijks, en vermoedelijk vaker, dezelfde grap over de zanger van Roxy Music bij het per pont oversteken van het IJ. Toen kwamen de jaren tachtig, de donkere dagen in het leven van Sjaak. Met Klaus Nomi, The Smiths en George Benson viel er weliswaar nog wel wat te lachen, maar dat waren slechts uitzonderingen. Daar deed Sjaak het niet voor. En dus toog hij naar Koblenz om de frontman van Modern Talking dwars door zijn kladden te schieten. Hij miste. Althans, hij raakte, maar niet de kladden van de frontman van Modern Talking. Sterker: hij raakte de frontman van Modern Talking in zijn geheel niet. Hij wist ook helemaal niet hoe die eruit zag, dus de kans op missen was al aanzienlijk te noemen. Nu zit Sjaak vast, maar niet in de gevangenis. Toen hij met het pontje naar zijn gevangenis werd gebracht, maakte hij namelijk een grap over de zanger van Roxy Music. In allerijl is toen besloten dat hij toch beter paste tussen de gekken in Heiloo. Wat een figuur, niet?

Palindroom

Eerlijk gezegd had ik nog nooit gehoord van een palindroom, tot Laura Jansen mij er vandaag een vertelde. Een beroemde ook nog, zo verzekerde ze mij, waarop ik enige kakische schaamroodheden niet kon onderdrukken. Nu ja, dat laatste viel mee, maar ik heb nu eenmaal de neiging om quasi-inventieve woorden te verzinnen en in mijn stukken te stoppen. Terug naar Laura: zij vertelde mij over een beroemde palindromische (nee, dat woord verzin ik niet zelf) zin van Napoleon Bonaparte: ‘Able was I ere I saw Elba’. Een prachtzin, en niet eentje die je van een generaal of politiek leider verwacht. Tenminste: ik niet. Misschien had die Bonaparte wel een bijzonder vaardige spindoctor. Of misschien weet ik wel gewoon veel te weinig over die kleine generaal. Ik vermoed dat laatste.

Brief van Oad

Beste vakantieganger,

“Het maakt mij altijd bang als mensen gekke dingen doen”, zei een vriend van mij naar aanleiding van het nieuws dat in Engeland een amateurvoetballer zijn nek heeft gebroken bij het vieren van een doelpunt. De 27-jarige Dennis Swales deed na zijn (winnende) doelpunt een Klinsmann-slide, in de volksmond beter bekend als ‘buikschuiver’. De geschrokken vriend voegde er aan toe: “Dit zou je eerder verwachten bij zo een Afrikaan die een salto maakt na een goal”. Hij doelde hierbij vermoedelijk op de manier van vieren van spelers als Nigeriaan Obafemi Martins en de in Congo geboren Jody Lukoki.

Halfsex

Volgens Joke is kizomba een heel intieme dans. Elke paar minuten wissel je van partner en elke partner raak je op zeven plekken aan. Hoofd tegen hoofd, been tegen been, dat idee. Joke voelt zich daar ongemakkelijk bij. ‘Dat komt uit Angola hè?’, vroeg ik haar. Maar eigenlijk wist ik het antwoord al, ook al kende ik geen dans die kizomba heet. Een tijd geleden ontdekte ik de Angolese zanger Bonga, wiens muziek kizomba wordt genoemd. Als ik daar naar luisterde, zag ik een verscheurde man die met betraande wangen over ene Marika zingt. En over kubangela, wat dat ook mag zijn. Ik legde niet direct de link met halfsex, laat staan in groepsvorm. Misschien moet ik Joke maar eens op de koffie vragen. Hapje, drankje, Bonga.

Toneelschool

“Zullen we rocken? Ja, let’s rock!” Tante Lena zei het alsof ze het meende. Dat had ze op de toneelschool geleerd. Natuurlijk meende ze het niet. En toch hapte Jordie, die daarop als vanzelfsprekend een slag in zijn gelaat kreeg. Ook dat had tante Lena op de toneelschool geleerd. In Den Bosch zat die.

Fatsoen

In Overburg hebben ze modder. Ik zag het zelf. Zo een strook modder waar gras hoort te groeien. Naast het spoor, ook dat nog. Wat moeten alle mensen in de trein wel niet denken als zij langs Overburg komen? Die zullen zich wel afvragen: wat is dat met Overburg dat ze daar een strook modder langs het spoor hebben? Kennen ze daar geen verantwoordelijkheidsgevoel? Is daar niemand zo volwassen om zijn trots in de hoek te zetten en de boel netjes op te ruimen?

De façade kraakte

Wie kijkt graag naar een gewond mens? Naar een lijdende man in bebloed overhemd. Breivik misschien. Leatherface, Jigsaw, Hannibal Lecter. Ik kan heel slecht kijken naar mensen met pijn. Ook als ik de degene die lijdt niet mag. Zoals Geert Wilders. Ik zou nooit op hem stemmen. Ik vind dat hij met zijn spel in de Kamer valsspeelt. En ik haat valsspelen.

Sad, sad music

‘There should be music’, zong Bakersfield Sound-vaandeldrager Dwight Yoakam in 1990, en hij vulde aan: ‘sad, sad music’. Zijn muziek is eerder gezellige country dan muziek die troost biedt. Maar Dwight had wel gelijk; het is goed dat er trieste muziek is.